“จงกล่าวเถิด(มุฮัมมัด) “แท้จริงพระผู้อภิบาลของฉันทรงแผ่ปัจจัยยังชีพแก่ผู้ที่ทรงประสงค์ และทรงให้คับแคบ(แก่ผู้ที่ทรงประสงค์) ทว่าส่วนมากของมนุษย์ไม่รู้”” (ซะบะอฺ :36)

        “และหากอัลลอฮ์ทรงประทานปัจจัยยังชีพอย่างกว้างขวางแก่ปวงบ่าวของพระองค์ แน่นอนพวกเขาก็จะก่อความเสียหายขึ้นในแผ่นดิน แต่พระองค์ทรงประทานให้ตามปริมาณที่พระองค์ทรงประสงค์ แท้จริงพระองค์เป็นผู้ทรงเชี่ยวชาญ ผู้ทรงเห็นต่อปวงบ่าวของพระองค์” (อัช-ชูรอ :27)

        “ส่วนมนุษย์นั้น เมื่อพระผู้อภิบาลของเขาทรงทดสอบเขา โดยทรงให้เกียรติเขาและทรงโปรดปรานเขา เขาก็จะกล่าวว่าพระผู้อภิบาลของฉันทรงยกย่องฉัน แต่ครั้งเมื่อพระองค์ทรงทดสอบเขาทรงให้การครองชีพของเขาเป็นที่คับแคบแก่เขา เขาก็จะกล่าวว่า พระผู้อภิบาลของฉันทรงเหยียดหยามฉัน มิใช่เช่นนั้นดอก แต่ว่าพวกเจ้ามิได้ให้เกียรติแก่เด็กกำพร้าต่างหาก และพวกเจ้ามิได้ส่งเสริมกันในการให้อาหารแก่คนยากจนขัดสน และพวกเจ้ากินมรดกกันอย่างหมดเกลี้ยง และพวกเจ้ารักสมบัติกันอย่างมากมาย” (อัล-ฟัจรุ :15-20)